کارگردان "چند قطره خون": فابیوس حق ندارد در مورد حقوق بشر حرف بزند

به گزارش «نسیم» مستند «چند قطره خون» ساخته نوید نامور که پیرامون پرونده فروش فرآورده های خونی آلوده به «ویروس اچ‌آی‌وی»توسط دولت فرانسه در دهه60 به ایران است بعد از ظهر روز گذشته(یکشنبه 18 مرداد) در سالن اوستای حوزه هنری اکران و مورد نقد و بررسی قرار گرفت. «نوید نامور» کارگردان این اثر مستند در ابتدای این نشست درباره سال شروع و علت پرداختن به این سوژه گفت: دو سال پیش کار فیلم برداری مستند «چند قطره خون» شروع شد و حدود 6 ماه مراحل تولید به طول انجامید. سوژه و استارت کار از سال 1387بود، یعنی از آشنایی ما با پرونده کار آغاز شد. وی ادامه داد: البته باید گفت استارت کار ما از مستندی که همسرم با عنوان «وقتی زود دیر می شود» کار کرد زده شد. این مستند به وجهه داخلی موضوع پرداخته است. در مجموع ما در ایران 2500نفر آلوده به «ویروس اچ‌آی‌وی»بر اثر مصرف دارو داریم که در این مستند ما وجهه داخل کشور را بررسی کردیم. کارگردان مستند «چند قطره خون» با انتقاد از سانسور این مستند در اکران عمومی جشنواره های مختلف گفت: مستند «وقتی زود دیر می شود» با اینکه در چندین جشنواره برنده جوایزی شده است و مورد تقدیر واقع شد ولی اجازه اکران عمومی پیدا نکرد. مجری برنامه در ادامه با اشاره به اینکه در این اثر موسیقی توانسته بود قدری از تلخی موضوع بکاهد و درباره نوع روایت مستند سوال کرد که نامور در پاسخ گفت: من شخصاً از فیلم های تلخ بدم می آید و سینمای تلخ را نمی پسندم اما سوژه این مستند ایجاب می کرد. ما در این مستند تصمیم گرفتیم دوربین را روی دست بگیریم ولی باید اعتراف کنم که چیزی که می خواستیم در نیامد اما از طرفی اگر دوربین را روی چهارپایه قرار می دادیم کار شبیه به یک گزارش تلویزیونی می شد. نامور در بخش دیگری از این نشست به موضوع پنهان کاری خانواده های قربانیان این ویروس اشاره داشت و گفت: متاسفانه آمارهای واقعی بیشتر از آمارهای رسمی قربانیان این ویروس است چرا که خیلی از اشخاص مبتلا نمی خواهند کسی از بیماری آن ها آگاه باشد و همین مسئله باعث افزایش بیماری در ایران شده است. به دلیل حساسیتی که وجود داشت قصد داشتیم مصاحبه با خانواده ها را از کار حذف کنیم ولی نمی توانستیم حق مطلب را ادا کنیم. کارگردان مستند «چند قطره خون» درباره بازخورد این مستند هم گفت: ابتدای این موضوع باید از اصحاب رسانه تشکر کنم، یک سال پیش بود که رسانه ها و خبرگزاری ها من را پشتیبانی کردندو هیچ خبرگزاری، وب سایت و روزنامه ای نبود که این موضوع را پوشش نداده باشد. همین مسئله باعث شد که شرکت فرانسوی در وب سایت خود نامه ای را منتشر کرد و آن را به رسانه های ایرانی هم داد که قبول کرده بود تمام غرامت قربانیان این پرونده را پرداخت می کند. اگر حمایت بچه های رسانه نبود این شرکت حاضر به پرداخت غرامت نمی شد. وی با ابراز تاسف از عدم پیگری لازم برای دریافت غرامت از سوی دولت گفت: فرانسوی ها حاضر شده اند غرامت بیماران ما را بدهند آیا دولت این همت را دارد که پیگیر موضوع باشد؟ برخی رسانه های ما را دلواپس عنوان می کنند، بله من دلواپس قربانیان هستم. متاسف هستم که دولت ایران به طور کامل این پرونده را رها کرده است. نامور با انتقاد از سیاست غلط دستگاه های دولتی درباره این پرونده گفت: شرکت فرانسوی اعلام کرده که در این موضوع مقصر است و محصولات آن ها آلوده بوده است اما دولت ما رسماً اعلام کرده که ویروس از این طریق وارد نشده و هیچ جایی در این باره چیزی ثبت شده ندارند و به طور رسمی ما خودمان، خودمان را محکوم کرده ایم. کارگردان مستند «چند قطره خون» تاکید کرد: فرانسوی ها با یک سیستم ساده ویروس زدایی می توانستند این خون ها را رفع آلودگی کنند، آن ها مدعی هستند که ایران حقوق بشر را رعایت نمی کند. من اینجا یک سوال مطرح می کنم و آن اینکه آیا فرانسوی ها نمی دانستند این خون ها چه زیان های را به دنبال دارد و آیا نمی توانستند ویروس زدایی کنند؟ آنها ناقض حقوق بشر هستند و از همین جا با صراحت اعلام می‌کنم فردی چون لورنس فابیوس حق ندارد در مورد حقوق بشر حرف بزند. وی یکی از اصلی‌ترین افرادی است که در زمینه ورود خون‌های آلوده به ایران و همچنین پنهان کردن آن طی سال‌های متمادی دست داشته است. وی تاکید کرد: کشور ما نباید تنها به دریافت غرامت 300قربانی این پرونده اکتفا کند، شرکت فرانسوی مریو یک بیماری مهلک وارد کشور ما کرده است که دولت سالانه میلیاردها تومان هزینه صرف مباحث پیشگیری و درمان می کند با این وجود آیا دولت نباید غرامت بابت این موضوع که سال ها با آن درگیر خواهیم بود را از شرکت فرانسوی دریافت کند. نامور در پایان اظهار کرد: مردم ما باید در یک حرکت خودجوش شرکت انستیتو «سنوفی اَوِنتیس» را تحریم کنند، همه می دانیم چرا«فابیوس» به ایران سفر کرده است، فرانسوی ها برای تجارت به ایران آمده اند اما ما یک حساب قدیمی با آن ها داریم که باید تسویه شود.