۱۰۰ دقیقه تا خوشبختی

گروه ورزشی « نسیم آنلاین » - فاصله بین غم و شادی برای پرتغالی‌ها و ستاره محبوبشان بسیار کوتاه بود. حدود 100 دقیقه طول کشید تا آنها از اوج ناراحتی و نا امیدی به مهمترین لحظه تاریخ فوتبال خود برسند. چهره گریان رونالدو روی زمین نشان از پایان یک رویا برای او و تیمش داشت. او پس از مصدومیت چندین بار تلاش کرد با درمان موقت به بازی برگردد اما وقتی دید حتی در راه رفتن نیز مشکل دارد مجبور شد تسلیم سرنوشت شده و تنها پس از 25 دقیقه با فینال یورو 2016 وداع کند. او با چشمانی گریان زمین را ترک کرد و هواداران پرتغال که چشم امیدشان به ساق‌های این ستاره 31 ساله بود، رویای خود را بر باد رفته می‌دیدند. آنها که با خوش شانسی تا فینال مسابقات رسیده بودند حالا در بدترین زمان ممکن کاپیتان خود را از دست داده بودند. قهرمانی با یک برد 12 سال پیش در فینال لیسبون، پرتغالی‌ها شانس زیادی برای قهرمانی خود قائل بودند. رویارویی با یونان که تنها هنرش در آن تورنمنت دفاع کردن بود، میزبان را در آستانه فتح نخستین تورنمنت مهم تاریخ خود قرار داده بود. ستاره‌های آن روزهای پرتغال امثال فیگو، روی کاستا، دکو، مانیش و همین رونالدو جوان بودند اما در نهایت این یونان بود که بردی تاریخی را رقم زد و فوتبال جهان را شگفت‌زده کرد. آنها در دو دوره بعدی به یک‌چهارم و نیمه نهایی رسیدند اما فینال برایشان دور از دسترس شده بود. این بار در فرانسه شانس به آنها رو کرده بود. صعود از گروه با 3 تساوی، قرار گرفتن در سمتی از جدول که تقریبا هیچ تیم بزرگی در آن حضور نداشت و در نهایت صعود به فینال با کسب تنها یک برد در طول 90 دقیقه. تا پیش از فینال تنها نگرانی پرتغالی‌ها خستگی ساق‌های بازیکنان بود. دو بازی مرحله حذفی این تیم به وقت اضافه کشیده شده بود و فرناندو سانتوس خوب می‌دانست که اگر فینال برابر میزبان هم در 90 دقیقه برنده نداشته باشد، کار برای او و تیمش سخت‌تر خواهد بود. شاید یکی از دلایل مصدومیت رونالدو هم همین موضوع بود. او که از لحاظ بدنی و آمادگی جسمانی یکی از بهترین‌های حال حاضر دنیاست اگر چه برخوردی سخت با دیمیتری پایت داشت اما او بارها چنین ضرباتی را متحمل شده و به بازی ادامه داده است.

گلادیاتورها خروج رونالدو از زمین، خوشحالی هواداران میزبان که ورزشگاه پارک دو پرنس را به تسخیر خود درآورده بودند دو چندان کرد. شاگردان دشان از همان ابتدا کنترل بهتری بر بازی داشتند و با استفاده از امتیاز میزبانی می‌خواستند در همان نیمه نخست کار حریف را تمام کنند اما اتفاقی که آنها پیش‌بینی نمی‌کردند دو چندان شدن انگیزه حریف بود. پرتغالی‌ها همانند 11 گلادیاتور در زمین می‌جنگیدند تا جام را به فرمانده مصدوم خود هدیه کنند. فرصت‌ها یکی پس از دیگری برای میزبان از دست می‌رفت. بازی به وقت اضافه کشیده شد و این "ادر" بود که مهمترین گل تاریخ کشورش را به ثمر رساند. 10 دقیقه به پایان مسابقه مانده و رونالدو جنب و جوش عجیبی در کنار زمین دارد. کم‌کم جای سانتوس را گرفته و عملا تیم را هدایت می‌کرد. سرانجام انتظار به سر آمد و مارک کلاتنبرگ سوتش را به دهان برد. اتفاقی بزرگ و فراموش نشدنی برای پرتغال و بخصوص رونالدو که فشار زیادی را در این بازی و البته در کل تورنمنت تحمل کرد. او سال‌هاست با مسی مقایسه می‌شود و حالا برخلاف رقیب خود که ناامیدانه از بازی‌های ملی خداحافظی کرده بود، قهرمانی یکی از دومین تورنمنت مهم فوتبال را بدست آورده و جام قهرمانی را بالای سر برده. حسرت فرانسوی‌ها از اینکه جای یک لیدر و رهبر واقعی همچون رونالدو در ترکیب آنها خالی بود و مشخص شد که ستاره‌هایی چون گریزمان و پوگبا هنوز برای رقابت با رونالدو و مسی نیاز به تجربه بیشتری دارند. فاصله لحظه تعویض رونالدو تا گل ادر نزدیک به 100 دقیقه بود اما تمام این استرس و نگرانی‌ها با شیرینی کسب جام تکمیل شد. پرتغالی‌ها انتقام سه نیمه نهایی یورو 84 و 2000 و جام جهانی 2006 را در پاریس گرفتند و میزبان در حسرت سومین قهرمانی اروپا باقی ماند.