اصلاح‌طلبان در انسداد مضاعف

به گزارش « نسیم آنلاین »، پرویز امینی جامعه شناس سیاسی در یادداشتی از مجموعه "پیش به سوی انتخابات ۹۶" ( اینجا را ببینید )‌ که در کانال شخصی خود در تلگرام منشتر می‌کند نوشت:

ضلع دوم انسداد سیاسی به اصلاح طلبان معطوف می شود. اصلاح طلبان در یک پروسه و پروژه نسبتا طولانی از موضع رادیکالیسم ایدئولوژیک به ورطه رادیکالیسم پراگماتیک افتاده اند. در موضع نخست (دوران دوم خرداد) از منظر تمامیت خواهی از حاکمیت می‌خواستند تا به تمامی خواسته‌های آنها آری بگوید و گرنه باید به هزینه خروج آنها از حاکمیت تن بدهد. برداشت آنها بعد از رای سهمگین 20 میلیونی خاتمی در دوم خرداد این بود که از آنچنان مقبولیتی به لحاظ اجتماعی و سیاسی برخوردارند که خروج آنها از حاکمیت به بحران مشروعیت در جمهوری اسلامی منجرخواهد شد و در نتیجه حاکمیت چنین هزینه ای را نخواهد پرداخت و آنها می توانند به طور حداکثری خواسته های خود را به حاکمیت تحمیل کنند . بنابراین از موضع رادیکالیسم ایدئولوژیک با جمهوری اسلامی در تقابل افتادند و تا مرز حوادث سال 88 و تحریم انتخابات در انتخابات نهم مجلس پیش رفتند.

اما این موضع فرجامش شکست بود. شکست در انتخابات دوم شوراها در سال 81 علی رغم در اختیار داشتن اجرا و نظارت و درست یکسال بعد از رییس جمهور شدن خاتمی در سال 80 و سپس شکست درتحصن و در نتیجه انتخابات مجلس هفتم و همچنین شکست در انتخابات ریاست جمهوری نهم در سال 84 و انتخابات های متوالی بعد از آن و نیز اجتماع بزرگ مردمی 9 دی 88 و مشارکت حدود 65 درصدی انتخابات مجلس نهم علی رغم تحریم آنها، به تدریج آنها را به تغییر موضع و رفتن شتابان به سوی رادیکالیسم پراگماتیک که تا اپورتونیسم(فرصت طلبی) دامنه آن کشیده شده است مجبور کرد.

در موضع جدید تنها و تنها کسب قدرت سیاسی و بازگشت به قدرت مطمع نظر آنها شد تا آنجا که در انتخابات سال 92 عارف به عنوان یک اصلاح طلب را کنار گذاشتند و همه جانبه پشت سر کسی قرار گرفتند(حسن روحانی) که هیچ سنخیتی فکری و معرفتی و سیاسی با آنها نداشت بلکه در تقابل با آنها نیز بوده است. این روند ادامه پیدا کرد و هاشمی و ناطق نوری و لاریجانی و...را نیز در بر گرفت و اکنون اصلاح طلبان در موضعی اند که تقریبا هویت اصلاح طلبی در آنها بلا موضوع شده است.

بنابراین آنها اکنون در مسیری قرار دارند که در انتخابات سال 96 چاره‌ای جز حمایت همه جانبه از روحانی ندارند. در واقع انتخابی جز این ندارند و به حیات آپاندیس وار خود نسبت به دولت یازدهم مجبورند و به همین لحاظ از انسداد درونی رنج می برند. اما با توجه به وضع انسدادی خود روحانی و دولت یازدهم که در نوشتار قبلی بحث شد(شکست ایده دولت یازدهم در سطوح مختلف)، این اجبار در حمایت آنها از روحانی انها را در موضع انسداد مضاعف قرار می دهد.