فرافکنی به جای پاسخگویی

نسیم آنلاین : حسن روحانی صبح سه‌شنبه 6شهریور در مجلس برای پاسخ به سوال نمایندگان ملت حاضر شد. اما به جای اینکه پاسخگو باشد خود تبدیل به یک منتقد تمام عیار شد. وی به گونه‌ای سخنرانی کرد که گویا رئیس جمهور کشور نیست و امجلس یک ناظر بیرونی را دعوت به سخنرانی کرده است. روحانی از اعتماد اجتماعی حرف زد اما پاسخ‌های وی نه تنها در راستای بهبود اعتماد اجتماعی نبود بلکه به آن خدشه هم وارد کرد.

حسن روحانی در روزی که باید پاسخگو می‌بود، نخواست مسئولیت هایش را برعهده بگیرد. او ابتدا برای در امان ماندن از صحبت های منتقدانش از مقام معظم رهبری مایه گذاشت و بعد مقدمه ای مطول گفت تا فضا را آماده کند تا راحت تر بتواند خود را تبرئه کند. اما وقتی از دست رفتن امید سخن گفت، هیچ اشاره ای به وعده های انتخاباتی خود نکرد که با عمل نکردن به آن ها باعث یاس مردم شده است. گویی این اصولگرایان بوده اند که برجام را «کاخ آرزوها» ساختند و همه چیز را به آن گره زدند. روحانی برخلاف چهارسال اول دولتش سخنانی انقلابی به زبان راند گویی تاریخ حرفهای او را فراموش کرده است.

روحانی به گونه ای سخنرانی می‌کرد که انگار یک ناظر بیرونی ماجرا بوده و رئیس جمهور نبوده است و امکانات و اختیاراتی در دست او برای رفع مشکلات مردم وجود نداشته است. روحانی از قاچاق کالا و بنزین سخن گفت. اما نگفت که این بیژن زنگنه بود که با حذف کارت سوخت موجبات افزایش قاچاق سوخت را فراهم ساخت. اقدامی که به گفته حاجی دلیگانی باعث شد روزانه بیش از شش هزار لیتر بنزین قاچاق شود. یارانه دادن به کالاها بی ایراد نیست اما اگر نظارتی نباشد و کارها بی حساب و کتاب باشد، معلوم است که فجایعی چون این قاچاق به پیش می‌آید.

سپس رئیس جمهور بحث برجام را پیش کشید. تحلیل سخنان روحانی درباره برجام روضه باز است. کسی که می گفت بعد از برجام یک گشایش جدید برای مردم حاصل می‌شد، امروز می‌گوید برجام آمد تا این را بگویدکه برنامه هسته‌ای ایران صلح‌آمیز است. کسی که نتوانست چرخ اقتصاد را بچرخاند و برای چرخاندن آن چوب لای چرخ سانتریفیوژ گذاشت، چنان سخن گفت که گویا روحانی رئیس جمهور ایران نیست و این کس دیگری است که باید پاسخگو باشد. وی که از کم شدن اعتماد اجتماعی سخن گفت، نگفت علت این فاجعه چیست؟ روحانی دولت خود را برای مردم کشتی نوح ساخت اما کشتی او نتوانست مردم را نجات دهد و بیشتر موجب غرق شدن مردم شد. روحانی با وعده های خود مردم را امیدوار کرد اما امید مردم را ناامید کرد و اعتماد کردم را از بین برد اما مثل همیشه چون ناظرین بیرونی سخن گفت. سخنانی که تنها می توان آن را فرافکنی نامید.

سپس روحانی آمارهایی درباره اشتغال ارائه کرد اما باید از خود بپرسیم چه کسی این آمارها را باور می‌کند؟ ارائه این نوع آمارها خود از بین برنده اعتماد اجتماعی است و روحانی که خود از این مهم سخن می‌راند، به اعتماد اجتماعی وقعی نمیگذارد. روحانی از کم شدن قاچاق کالا و ارز حرف می‌زند، اما نمی گوید چرا صنایع داخلی به این خاطر در حال از بین رفتن هستند. روحانی باز از پاسخگویی فرار کرد.

در بحث ارز روحانی گفت اگر به مسافر ارز ندهیم، می رود از کوچه و پس کوچه ارز می‌خرد. ارزی که در کوچه و پس کوچه خرید و فروش می شود، مسافر آنرا نگه نمی‌دارد تا دوباره به قیمت بالاتری بفروشد. ضمنا این ارز 4200تومانی به قشر مرفه جامعه که بیشتر از طبقه ضعیف جامعه به سفر خارجه می‌رود تعلق گرفته است. ارزی که با آن باید دارو، گوشت و مواد اولیه برای صنایع وارد می‌شد، صرف عیش و عشرت حامیان پولدار روحانی شد و رئیس جمهور خیلی راحت از کنار این قضیه عبور می‌کند. در چهارماه نخست امسال، 9750میلیارد تومان به ارز مسافرتی یارانه داده شد که معادل حقوق سالانه 677 کارگر است.

در ادامه روحانی همه چیز را به هم گره زد که افزایش قیمت بازار ارز را گردن دیگران بیندازد. او به 36میلیارد دلاری که تا فروردین97 در بازار ارز توزیع شد تا قیمت تکان نخورد اشاره ننمود. به غول نقدینگی که سیف و همکارانش ایجاد کردن نیز اشاره نکرد. تقصیر را از گردن خود برداشت.

روحانی در بحث خروج از شرکت های خارجی از کشور، دست پیش را گرفت که پس نیفتند. منتقدان وی خواهان میزان تاثیر برجام به ویژه در اقتصاد هستند اما می‌گوید اگر هیچ بود چرا باید نگران باشیم. گویی کسی که چندین سال سکاندار امنیت ملی کشور بوده است از قدرت بازدارندگی که انرژی هستهای برایمان به ارمغان داشت هیچ نمی‌داند!

وی می‌گوید ما درآمدها و مستمری‌ها را افزایش داده‌ایم. ریشه مشکلات امروز کشور ما همین است. روحانی برای اینکه در اردیبهشت 96 رای بیاورد نقدینگی را چندین برابر کرد و امروز به آن افتخار می‌کند. براساس نظریه پولی، قیمت دلار به خاطر افزایش نقدینگی و چاپ بیش از حد پول افزایش یافته است و این امر باعث کاهش شدید ارزش ریال شده است. وی به اشتغالزایی میلیونی دولت خود اشاره می‌کند و این خیل عظیم بیکاران در کشور را نمی‌بیند. عجیب بود که نمایندگان وعده سالی 950000شغل را به رخ روحانی نکشیده‌اند.

روحانی با این که از پاسخگویی واقعی فرار کرد و خود را مسئول وضعیت کشور ندانست، اما نمایندگان بالاخره به چهار پاسخ او رای منفی داده‌اند. حتی آن پاسخ روحانی درباره تحریم‌های بانکی هم ناپلئونی رای آورد. در وضعیت امروز که شکاف بین دولت و ملت افزایش یافته است، اگر روحانی امروز مسئولیت وضعیت کشور را برعهده می‌گرفت و از مردم عذرخواهی می‌کرد، بر اعتماد اجتماعی افزوده می‌شد اما متاسفانه او به گونه ای سخنرانی کرد که انگار رئیس جمهور نیست و یک ناظر بیرونی بر مسائل ایران در حال سخن گفتن است. روحانی امروز اعتماد اجتماعی را بیش از پیش از بین برد.