محمد دانشور: ۹۰ درصد از دغدغه‌هایم با معافیت سربازی و پاداش مسئولان رفع می‌شود
قهرمان ماده "کایرین" دوچرخه‌سواری بازی‌های آسیایی در گفتگوی تفصیلی با «نسیم» افزود: طلای اینچئون را با وجود بدترین وضع تمرینات طی دو سال گذشته گرفتم/ اردوی سه ماه آخر برایم رؤیایی بود
به گزارش خبرنگار «نسیم»، پرونده هفدهمین دوره بازی‌های آسیایی اینچئون در حالی با کسب 21 مدال طلا، 18 نقره و 18 برنز برای کاروان ورزش ایران خاتمه یافت که در این دوره عملکرد ورزشکاران جوان و آینده‌دار بیش از ورزشکاران مجرب به چشم آمد. محمد دانشور خرّم از جمله این ورزشکاران جوان و آینده‌دار است که توانست پس از 12 سال دوچرخه‌سواری ایران را در بازی‌های آسیایی صاحب مدال طلا کند و قطعا در صورت حمایت مسئولان می‌تواند به یکی از بزرگترین دوچرخه‌سواری تاریخ ایران و برترین دوچرخه‌سوار ماده کایرین تبدیل شود. این ورزشکار البته سال‌هاست که در رشته دوچرخه‌سواری به فعالیت می‌پردازد اما به‌دلیل فقدان حمایت لازم از سوی فدراسیون دوچرخه‌سواری و مسئولان اداره‌کل ورزش و هیأت دوچرخه‌سواری خراسان رضوی نتوانسته زودتر توانایی‌اش را در عرصه‌های بین‌المللی و جهانی به نمایش بگذارد. این ورزشکار مشهدی و خوش آتیه، پس از بازگشت از بازی‌های آسیایی اینچئون، به‌همراه خانواده خود با حضور در دفتر خبرگزاری «نسیم» در مشهد به گفتگو با خبرنگاران این رسانه پرداخته است. مشروح گفتگوی «نسیم» با محمد دانشور، دارنده مدال طلای بازی‌های آسیایی اینچئون در ادامه می‌آید:
-«نسیم»: آقای دانشور، ضمن تبریک به مناسبت کسب مدال طلای بازی‌های آسیایی اینچئون و افتخارآفرینی برای مردم ایران، لطفا صحبت‌های خود را شروع بفرمایید.
محمد دانشور خرّم: با تشکر از شما و تمام کسانی‌که پس از کسب مدال نسبت به من لطف داشتند. در ابتدا باید نسبت به شرایط رشته دوچرخه‌سواری نکاتی را توضیح دهم؛ 60 درصد از آنچه در مسابقات دوچرخه‌سواری پیست به یک ورزشکار کمک می‌کند مربوط به توان بدنی و 40 درصد نیز مربوط به تجربه است و لذا بحث تجربه می‌تواند تأثیر بسیار زیادی در حصول نتیجه داشته باشد. پیش از برپایی اردوی سه‌ماهه جهت اعزام به اینچئون، اردو و مسابقات چندانی نداشتم تا بتوانم تجربه موردنیاز را کسب کنم و تنها با استفاده از همان اردوی سه ماهه توانستم به آمادگی دست یابم.
-عدم برگزاری اردو و مسابقات تدارکاتی، دلیل خاصی داشت؟
تا سال گذشته فدراسیون کمی با مشکلات بودجه مواجه بود و اردوها نیز به صورت کوتاه مدت و در حد یکی دو هفته برگزار و پس از آن به فاصله بسیار کم مسابقات انتخابی گذاشته می‌شد و لذا همین که می‌خواست بدن ما در مسیر آمادگی بیفتد، باید پای به عرصه مسابقه می‌گذاشتیم. با این وجود به لطف خدا فدراسیون انگیزه لازم را در من دید و عازم اینچئون شدم، امیدوارم این روند ادامه یابد و از خجالت مردم در بیاییم.
-تقریبا سه سال قبل توانستی در مسابقات آسیا افتخارآفرینی کنی و پس از آن مسئولان قول‌هایی مبنی بر حمایت دادند. در مدت مذکور تا بازی‌های آسیایی اینچئون، وضعیت حمایت و همکاری مسئولان بهتر شد؟
خیر، متأسفانه نه‌تنها بهتر نشد بلکه بدتر هم شد. البته اکنون همه چیز خوب است اما در گذشته واقعا اذیت شدم. تا شش ماه بعد از کسب مدال آسیایی، همه چیز خوب بود اما بعد از این مدت به یک‌باره همه چیز فراموش شد و خودم هم فراموش شدم، حتی مسئولان مرا به جا نمی‌آوردند و هر جا می‌رفتم باید ابتدا خودم را معرفی می‌کردم، در حالی‌که من مدال آورده بودم و همه مسئولان مرا تا چند وقت قبل از آن دیده بودند.
-خاطرمان هست آن زمان مسئولان استان از پرداخت حقوق ماهیانه به شما سخن می‌گفتند؛ هنوز این حقوق را دریافت می‌کنید؟
آن حقوق در زمان مدیریت آقای افشین داوری مطرح شد و حدود 10 ماه به طور ماهیانه 100 هزار تومان به من پرداخت شد اما در پی تغییر و تحولات ورزش استان و حضور آقای هاشمی جواهری، پرداخت همان حقوق 100 هزار تومانی هم قطع شد. گرچه باید تأکید کنم ورزشکاران ما به عشق مردم و مملکت‌شان پای به عرصه مسابقات می‌گذارند.
-یعنی علاوه بر هیأت دوچرخه‌سواری استان که تحقیقا هیچ حمایتی از شما نداشته، اداره‌کل ورزش و جوانان استان و فدراسیون نیز در این راستا هیچ اقدامی نکرده‌اند؟
فدراسیون دوچرخه‌سواری، هیأت استان و اداره کل به من لطف داشته‌اند و در این چندماه که در اردو بودم سنگ تمام گذاشتند و انگیزه دادند اما در یکی دو سال قبل که در حال برنامه‌ریزی برای شرکت در مسابقات بودم کمی عجله شد و توجهات آنچنان خاص نبود؛ طی دو سه سال دوری از تیم ملی واقعا اذیت شدم و انگیزه‌ام را از دست دادم و خیلی شرایط سخت بود.
-بعد از کسب مدال چندسال قبل در مسابقات قهرمانی جوانان آسیا، برای کسب مدال در بازی‌های آسیایی اینچئون و سایر مسابقات چه برنامه‌ای داشتی؟
پس از آن پیشرفت خوبی داشتم اما متأسفانه بعد از ورود به رده سنی بزرگسالان، نگاه‌ها نسبت به من سنگین شد و جو خاصی به‌وجود آمد؛ یعنی مربیان وقت بیشتر نتیجه‌گرا بودند و آینده‌نگری نداشتند. شاید در همین بازی‌های آسیایی اگر نقره گرفته بودم می‌توانستند گلایه کنند اما خوشبختانه طلا گرفتم و لذا اکنون همه چیز خوب و عالی است. اگر در این دو سه سالی که دور بودم و در روند پیشرفتم وقفه افتاد و فراموش شدم، بیشتر به من توجه می‌شد شاید زودتر و یکسال پس از ورود به رده بزرگسالان می‌توانستم در آسیا مدال طلا بگیرم.
- شرایط خودت پیش از آغاز مسابقه به چه صورت بود؟
واقعیت این است که برای نخستین بار در این بازی‌ها شرکت کردم و همین باعث شد تا استرس بسیار زیادی داشته باشم، زیرا در صورت عدم کسب نتیجه علاوه بر خودم، زحمات حامیان و پشتیبانانم نیز به هدر می‌رفت. عده‌ای هم منتظر بودند تا اگر خوب رکاب بزنم از من حمایت کنند و اگر بد باشم نظرشان کلا عوض شود؛ به هر صورت ارائه بهترین عملکرد مسابقه از هر چیزی برای من بیشتر اهمیت داشت. ضمنا مسابقه من، آخرین مسابقه بود و مربی هم امیدی نداشت، هرچند قبل از آغاز مسابقات انتظار داشت با مدال‌های خوش‌رنگ از اینچئون خارج شویم. او افسرده شده بود و با توجه به شناخت حریفانم، امید زیادی نداشت و لذا به من گفت برو پشت دوچرخه‌سوار ژاپنی قرار بگیرد و هر کاری او کرد تو هم همان کار را انجام بده بلکه بتوانیم مدال برنز را بگیری. اما در این شرایط، وقتی من خط را زدم و در نمایشگر ورزشگاه نتیجه را دیدم بسیار خوشحال شدم و مربی تیم نیز در یکی دو روز ابتدایی پس از مسابقه اصلا در حال خودش نبود و مدام قدم می‌زد، من هم از اینکه توانستم او را خوشحال کنم بسیار خرسندم زیرا واقعا برای تیم زحمت کشیده بود.
-و شرایط پس از قهرمانی؟
همه چیز عالی بود؛ از رئیس فدراسیون گرفته تا سایر مسئولان، وزیر محترم ورزش و کمیته ملی المپیک به ما کمک کردند تا دوچرخه‌مان را تجهیز کنیم. تنها پنج دقیقه پس از اتمام مسابقه، مسئولان برای کسب اطلاع از نتیجه تماس گرفتند و برای آنها خیلی مهم بود. خوشحالم که توانستم ایران را در رده‌بندی آن‌روز یک پله بالا ببرم و زحمات مربیانم را جبران کنم.
-به نظر می‌رسید در شرایط فوق‌العاده حساس و نزدیکی با حریف به قهرمانی مسابقات دست یافتی، لطفا در این باره کمی توضیح بده.
مسابقات سرعت، مسابقاتی است که همین چند سانتی‌متر و صدم ثانیه‌ها نفرات برتر را مشخص می‌کند و به طور مثال در بین تایم 10.1 ثانیه و 10.2 ثانیه شاید 30 نفر از ورزشکاران مطرح جهان زمان به ثبت رسانده باشند. در المپیک قبلی دو نفر اول کمی با رقبا فاصله داشتند اما نفر سوم و چهارم دقیقا یکسان بودند و حتی کمترین اختلاف را نداشتند و مسئولان المپیک به هر دوی آنها مدال برنز دادند. ماده سرعت مانند ماده استقامت نیست و لحظه‌ها و کمترین فاصله‌ها قهرمان را مشخص می‌کند.
-مدال طلای دوچرخه‌سواری پس از 12 سال در بازی‌های آسیایی رقم خورد و پیش از این تنها قادر میزبانی توانسته بود در پوسان این نتیجه را کسب کند، با توجه به این افتخارآفرینی، چه انتظاری از مسئولان مربوطه داری؟
این، اولین مدال طلا در ماده پیست بود و تاکنون طلا نداشتیم. یکی از درخواست‌های مهم من این است که با توجه به برودت شدید دما در فصل زمستان و دشوارشدن کار ما، اگر امکان داشته باشد یک پیست سرپوشیده با هر نوع کیفیتی برای ما درست کنند تا حداقل بتوانیم تمرین کنیم. در دمای منفی 10 درجه نمی توان تمرین کرد و ضرر آن از فایده‌اش بیشتر است و در برف و باران هم این کار شدنی نیست. تمریناتی که قبل از رسیدن به تیم ملی در مشهد داشتم بسیار سخت بود. در شهر بزرگ مشهد، در ماده سرعت دوچرخه‌سواری فقط من به صورت فعال کار می‌کنم، در حالی‌که این شهر بیش از دو سه میلیون نفر علاقه‌مند و فعال در عرصه فوتبال، والیبال، بسکتبال، دو میدانی و سایر رشته‌ها دارد. من اما همیشه تک و تنها به پیست می‌روم و بعد از تمرین با وجود ضربات بالا تنها هستم و در زمستان نیز تمرینات تغییر می‌کند و وقتی فشار زیاد می‌آید، برای بازگشت اکسیژن تا یک ربع سرگیجه دارم. لذا می‌خواهم بگویم تمرینات دوچرخه‌سواری واقعا سخت است. من به لحاظ پشتیبان و حامی بهترین‌ها را دارم؛ از خانواده‌ام گرفته تا آقای ابوحیدری، مربی و سایر دوستانم، اما اگر از نظر مالی حمایت شوم هیچ مشکل دیگری ندارم و می‌توانم قول مدال جهانی را بدهم. با این حال، وجود یک پیست حتی بتنی برای تمرین را ضروری می‌دانم.
-پس از کسب مدال طلا در اینچئون، از سوی سازمان نظام وظیفه معاف از خدمت سربازی اعلام شدی. سایر مزایای اعلام‌شده از سوی مسئولان به چه صورت بوده؟
بله، مسئولان سازمان نظام وظیفه این موضوع را به تمامی ورزشکاران مشمول اعلام کرده بود. علاوه بر این اقدام شایسته تقدیر سازمان نظام وظیفه، قرار است مسئولان حقوق مادام‌العمر به من بدهند که هنوز میزان آن مشخص نیست اما هر چه بدهند لطف می‌کنند. پاداش‌های خوبی برای من در نظر گرفته شد و انگیزه فراوانی به من داد و 90 درصد از دغدغه‌هایم با این پاداش‌ها برطرف شد.
-برای المپیک 2016 ریو چه برنامه‌ای داری؟
مدال طلای اینچئون را با وجود بدترین وضع تمرینات طی دو سال گذشته گرفتم، هرچند در اردوی سه ماه قبل از اعزام وضعیت برای من رؤیایی و مانند بهشت بود و همین اردوی سه‌ماهه موجب کسب این نتیجه شد، بنابراین اگر حمایت مسئولان مثل همان سه ماه تداوم یابد و من نیز به لحاظ روحی و ذهنی شرایط ایده‌آلی را برای خودم رقم بزنم می‌توانم مدال بگیرم. با توجه به قول‌ها و وعده‌های مسئولان امیدوارم بتوانم در تمامی مسابقات بین‌المللی و جهانی بهترین عملکرد را از خودم به نمایش بگذارم و بازهم پرچم سه رنگ کشورم را به اهتزار درآورم و باعث خوشحالی مردم کشورم شوم.
........................................ گفتگو: امیرمحمد سلطان‌پور
