اخبار آرشیوی

به گزارش خبرنگار «نسیم»، هفتمین مراسم شب شاعر با پاسداشت شاعر آیینی حبیب چایچیان(حسان) عصر سه‌شنبه در محل سازمان هنری رسانه‌ای اوج برگزار شد. علی انسانی، شاعر در این مراسم در بخش‌هایی از این مراسم گفت: شده که با دوچرخه جایی می‌رفتم و بیتی به ذهنم رسیده که هنوز تکمیل نشده است. بی‌انصافی است اگر شاعری بگوید این شعر من است. اشعار و به ویژه شعر ولایی عنایت خداست. در شعر‌های غیرالهی هم انواع الهامات می‌شود که سروده می‌شوند. صدق و خلوص برتر از همه چیز است و فطرت هم آن را قبول دارد. آنچه که حبیب چایچیان در آثارش گفته است، تصنعی نبوده بلکه باور ایشان بوده است. بنده سراپا ارادت به ایشان هستم و اولین شعر را در 16 سالگی در حضور خودش خواندم. هر جا بوده به نوعی نشان داده که متاثر از مرحوم علامه امینی است. شاعران هم اگر می‌خواهند بمانند، این عطیه الهی را مصروف خوبان عالم کنند. زائری: اثار ادبی چایچیان، پشتوانه‌ای مثل علامه امینی دارد محمدرضا زائری نیز در این مراسم ضمن تجلیل از مقام حبیب چایچیان گفت: من نه دست بلکه پای چایچیان را می‌بوسم. کسانی که در حوزه شعر آیینی، کار رسانه‌ای و ادبی می‌کنند خود بهتر از هر کس‌می‌دانند که بسیاری از آثارشان مال آنها نیست. بسیاری از ابیات را بعد از سال‌ها مرور می‌کنند و احساس می‌کنند مال خودشان نیست. شاید با تسامح این عبارت را ببریم. اینجا سرقت ادبی درست است. از آسمان به او امانت داده شده است. نگاهی که به چایچیان افتاده از آسمان بوده و حاصلش اشعار و ابیاتی بوده است که در حافظه تاریخی ما ثبت شده و پیوند خورده است. این اشعار در لحظه لحظه زندگی و مداحی‌ها و هیئات ما بوده و با آن انس گرفته و بزرگ شده‌ایم و مدیون حسان هستیم. یکی از ویژگی‌های برجسته ایشان، بهره‌مند شده از دم مسیحایی و روحانی علامه امینی بوده است. این امتیاز ایشان است. چیزی که امروز کم پیدا می‌شود. به نظرم چایچیان به عنوان یک الگو مطرح است و آثار ادبی او پشتوانه‌ای مثل علامه امینی دارد. سیار: تنها شعر هیاتی ما از گسست‌های شعر امروز مصون مانده است محمدمهدی سیار، شاعر جوان آیینی نیز در بخش‌هایی از مراسم با اشاره به اشعار چایچیان با موضوع پیامبر اسلام(ص) گفت: استاد چایچیان شعرهایی درباره پیامبراسلام(ص) سروده که یکی از اینها ،شاید در بیشترصلوات هایی که مرفرستیم به نحوی شریک شده و چقدرشاعربزرگی بایدباشد که در تاریخ پنهان شده باشدوشعرش ماندگارباشد و همه فکرمی کنیم این شعراز ازل بوده است،بزرگترین شاعران ما کسانی اند که خواستندبه چنین مرتبه ای دست پیدا کنند.انگاراستادحبیب چایچیان از آخرین بازماندگان این تبارو این نسل است که شعرهایش اینقدرفراگیربه نظر می رسد،از استاد می خواهم ،شاگردان خودراهم دعاکنند که ما هم به نوعی به این قافله راه پیداکنیم.پیوند و انس با قرآن را از اشعار استاد چایچیان آموخته ایم در بسیاری از شعرهای ایشان ،مستقیم یا برگردانی از آیات قرآن را می بینیم و می خوانیم. وی در ادامه افزود: از منظر حوزه ای که خودم در حیات ادبی و زندگی شعری خودم دنبال می کنم و شاید یک ادبیات رسمی و محفلی کشور به حساب بیاید،این است که به نظر می آید ادبیات بطور خاص ،شعرمعاصر از چند گسست در زمانه ما رنج می بردکه این گسست ها بیشترشان متولد همین سالها و یکی دوقرن اخیر باشند و این گسست را ما در تاریخ ادبیاتمان نمی بینیم. یکی از گسست ها شعر از مردم است که همه شعرا هم متفق القول به بحران مخاطب در شعرمعاصرتاکیدمی کنند. سیار با اشاره با اشعار اینکه اگر زمانی حافظ و سعدی شعر می گفتند، دست به دست می گشت بدون اینکه رسانه ای فراگیر امروز مثل صداوسیما و اینترنتی باشد گفت:‌اما شعر امروز چنین اقبالی را بین مردم ندارد که همه از آن به عنوان بحران مخاطب یاد می کنند. شعر معاصر در تیراژ هزار و یا دوهزار چاپ می شود و فراموش می شود با اینکه خود شاعر فکر می کند خیلی شاهکار عمل کرده است. وی با اشاره به گسست دوم شعر که گسست از موسیقی است افزود: به هر حال بعد از تحولات مدرن در ادبیات به گونه ای شعر فارسی از موسیقی سنتی جدا شد، بطور رسمی هم تحولاتی که نیما و شاملو در شعر بوجود آورد و بعد دامنه این تحولات به غزل ما هم رسید، قالبهای کلاسیک ما هم که با قافیه و وزن موسیقی عجین بودند خودشان را رهای از موسیقی به آن معنای کلاسیک می دانند.بهترین شعرها و غزلهای معاصر را کمتر کسی توقع دارد با آواز خوانده شود شعر تعمدا انگار خود را از موسیقی جدا و مستقل می بیند. سیار گسست سوم شعر را جدایی آن از آیین توصیف کرد و افزود: انگار که این هم از پس لرزه های جدال تمدنی ما و تمدن غرب و مدرن است.شاعران در فضایی جدا از آیین و آداب و رسوم مردم خودشان زندگی می کنند. گسست از آیین که می گویم منظور گسست از دین است همان که منظومه معرفت دینی می گوییم. اگر در زمانه ای شعر مولانا کارکردی در مجالس سما و خاندانی صوفیان داشت و یا خیلی از شعرهای ما در مراسمات مذهبی بطور کامل همان شعر سطح بالای ادبیات رسمی در مراسمها و رسوم مردم هم حضور دارد اما امروز شعرای ما پیوند وسیعی با آداب و رسوم مردم ندارند. وی گسست شعر از اندیشه از دیگر گسست‌های دامنگیر این حوزه توصیف کرد و افزود: بخصوص اندیشه سنتی و دینی خودمان، دیگر کسی از مردم توقع حکیم بودن و عارف بودن و فیلسوف بودن شاعران را ندارد، شاعر شاعر است و انگار صنفی در کنار دیگر اصناف است. در حالی که در گذشته چنین بود که می گفتند حکیم ابوالقاسم فردوسی و همه شعرا القاب دینی مانند حکیم و عارف و فیلسوف داشتند اما شاعر امروز فقط یک شاعر است که این هم یک گسست دیگراست که به گونه ای از جایگاه و قدر و پایه ای که در گذشته تمدن ایرانی داشته دور می کند. یکی از چهار عواملی که شعر فارسی را بدین روز افکنده همین گسست است. سیار در پایان سخنان خود افزود: ‌تکلمه حرف من این است که تنها حوزه ای از شعر که از این گسست ها مصون بوده وانگار سپر و بلاگردانی دور خود کشیده و محفوظ مانده شعر هیتئی ماست. البته نمی گویم آیینی چون شعر آیینی گستره زیادی پیدا کرده که بسیاری از آنها هم دچار این گسست ها هستند.شعر هیئتی،اشعاری که در هیئت ها خوانده می شود ممکن است خیلی ضعف ها و نقص ها ی ادبی داشته باشد اما خللی به این شعر ها راه پیدا نکرده و به حاشیه رانده نشده است و می تواند نسخه نجاتی برای کل شعرمعاصرباشد و عروه الوثقی بشود برای بازگشت شکوه و عظمت شعرفارسی،همان جایگاه رفیعی که در تاریخ و تمدن ما داشته دوباره برگردد.