محاکات فرهادی، یک روزنامه‌نگار و مدعیان جهانی شدن

گروه فرهنگی « نسیم آنلاین »- اینکه اصغر فرهادی کارگردانی که اسکار گرفته و البته مدعی جهانی شدن است در هفته های اخیر به شدت از نقدهایی که بر فیلمش رفته شاکی شده و البته مطلبی بی ربط به نام و نام خانوادگی خودش که در یکی از نشریات منتشر شده را به خود گرفته و حتی از پیگیری قضایی گفته نه تنها بد نیست بلکه خیلی هم خوب است.

یک بار هم که شده سینماگران ما در محاکم قضایی نقدکنندگان و آنهایی که با نوشته هایشان آنها را دلزده می کنند تحت پیگرد قرار دهند تا بالاخره مشخص شود به لحاظ قانونی حق با کیست؟

البته فرهادی این را هم گفته که چون در نقدهای اخیر پای خانه و خانواده به میان آمده تصمیم گرفته است که پیگیری قضایی به عمل آورد که در این باره هم حق با اوست.

اما اتفاقی متعاقب اظهارات فرهادی درباره پیگیری قضایی رخ داده است که ماجرا را وارد فاز تازه ای کرده است؛ این اتفاق عبارتست از آن که برخی کانالهای اجتماعی همسو با فرهادی بدون داشتن هر گونه سند و مدرک نام یک روزنامه نگار را به عنوان نگارنده مطالبی عنوان کرده اند که فرهادی را دلخور کرده است.

کار به جایی رسیده برخی از همین کانالها که البته هویت گردانندگان آنها مشخص نیست شماره تماس این روزنامه نگار و آدرس محل سکونتش را در فضای اجتماعی به اشتراک گذاشته اند و شرایطی پیش آمده که برخی از مخاطبان از همه جا بی خبر هم بدون تشخیص صحت و سقم اتهام، مزاحمتهایی را برای روزنامه‌نگار و خانواده اش ایجاد کرده اند.

البته که حالا این روزنامه نگار هم می تواند به دنبال اعاده حیثیت قانونی خویش باشد و به طریق قضایی عاملان اتهام را تحت پیگرد قرار دهد اما پرسش بر سر این است که چرا در فضای فرهنگی کشور و به خصوص در میان هنرمندانی که مدام دم از روشنفکری می زنند در تقابل با رفتار کانالهای اتهام زننده واکنشی نمی بینیم.

جالب اینجاست که همین روزهای اخیر برخی از فعالان رسانه ای سینمای انقلاب سعی کردند با نقد رفتار آن نشریه خاص، اعتراض خود را به دست اندرکاران نشریه موردنظر اعلام کنند و راه خود را جدا کنند از آنها که نقد محصول را با نقد زندگی شخصی صاحب اثر اشتباه گرفته اند اما اتهام زنندگان به آن روزنامه نگار نه تنها دست از توهین و تهدید برنداشته اند بلکه کاری کرده اند که روزنامه نگار مورد بحث با نگارش متنهایی در صفحات اجتماعی از نابسامانی اوضاع بگوید.

آیا اکنون وقت آن نیست که هنرمند روشنفکر ما که مدام مردم را به پرهیز از قضاوت فرامی خواند وارد گود شده و از مخاطبان خویش بخواهند به جای اتهام زنی منتظر نتیجه پیگیری قضایی باشند؟ مگر نه اینکه این هنرمند ما مدام در آثارش سعی کرده اظهارنظرات قطعی درباره هر معضل و آسیب اجتماعی را محکوم کرده و از این بگوید که کسی حق ندارد درباره دیگران قضاوت و داوری کند؟ پس چرا اکنون در نفی این واکنشها حرفی زده نمی شود؟

اتهام زنی نه تنها بد است بلکه از هر کسی که سرزند بد است. فرق نمی کند دوست ما باشد یا دشمن ما. اخلاقیات می گوید اتهام زدن به همنوعان امری مذموم است و در اغلب ادیان نیز از آن نهی شده است. پس چرا مدعیان آزادی و آزاداندیشی صرفا وقتی در برابر اتهامات به گلایه می پردازند که آنها را نشانه رود و اگر مخالفان آنها با اتهام روبرو شوند کک شان هم نمی گزد. آیا این یک تناقض در جریانی نیست که مدام پز جهانی شدن می دهد؟